HAYAT ATIYOR İMZASINI.......

Trafikteyim, arabam kendimle başbaşa kaldığım yer, radyoyu açıyorum, tam bana göre derini çok  derin, acısı çok acı ama keyifle süslenmiş, eşlik ediyorum süslü yerlerine

"Geççççmeeezzzz

Sürmeeezzzz

Doymammm

Yetmezzzzz"

                                                                            çalıyor.....

Hayat atıyor imzasını

Alnımıza acıta acıta

Kesmiş çoktan hesabımızı

Öde diyor acıta acıta

.....

Ey Hayat çok mu şey istedik

Ey Hayat çok mu istedik

Kalpten ağrımız var "Geçmez" diyor

Bir umut görsek "Sürmez" diyor

Koymuş sofrasına "Doymam" diyor

Bir can borcumuz var "Yetmez" diyor...

Katı sert görünürüm, duygusuz duyarsız. Aslında içeride fırtınadan darmadağınık bir dünya... Bu görünümümün altındaki gerçekleri kimler biliyor diye düşündüm. Çünkü en yakınımdakilerin hiç de bilmediğini gördüm; Kimi en ufak sıkıntıda kaçıp gittiğimi sanıyor, kimi prenses gibi yaşadığım iddiasında. Hayat neden farklı objektiflerden bu kadar başka görünüyor.

Neden çoookk uzaklardakilerin anladıklarını yakınındakiler senden olanlar anlayamıyor??? Sadece benim sorunsalım olmamalı bu!

Ey hayat çok mu şey istedim... 

HAYIR

İstemedim ya, elimdekilerle kendimi bile şaşırtırcasına mutlu olmaya çalıştım hep, gelen herşeyi başımın üstünde yeri var diyerek karşıladım, sevdiklerim için kabul ettim. Sadece sevmek hayatımda olması yeterliydi kabul etmeye onlarla gelenleri, sormadım. Öğrenmem gerekenler var, sınav ders diyerek sorgusuz kabul ettim. Halen de ediyorum, aksi ben olmama engel olur. Kimse için değil kendim için yapıyorum.

Hayatımın en büyük fedakarlığı, çocuğum okuduğu okula devam edebilsin diye yapmaya kaktığım, nasıl yetiştirildin en ufak sıkıntıda arkana bakmadan kaçıp gidiyorsun oldu, sadece DUR, BUNLARI YAPMAK  SANA DEĞİL BANA DÜŞER demesini istediğim tek kişi sustu, başkaları daha çok anladı içimin ne kadar acıdığını, ben olanlardan benden olanlardan daha çok.... Yarası kaldı yani. Kindar değilim kin değil bu his, yara, derin yara.

Hiç biri uykusuz kalmasın diye üstündeki yük azalsın diye kalkamayacağınız yükleri üstlendiniz mi, üstlendim, Sadece uyursa içimin rahatlayacağı kişinin bir kaç saat uykusu için, pişman mıyım hayır yine yaparım. Değer. Çünkü ben DEĞER görüyorum. Hiç bir şey beklemedim karşılığında sadece korunmak kollanmak ama güçlü görüntü yanılgısı şaşırttı herhalde en yakındakileri, kimse gerçekten güçlü olmadığımı, olmaya çalışsam bile korunmanın kollanmanın bir ihtiyaç olduğunu görmedi. Çırpınışların anlamını anlayamadı.

Kıyamadım ben kimseye, kendime kıydım hep. Duygularımı çöpe attım, gerekiyor diye yaptım, ağladım, sızlandım, kızdım ama yaptım tüm gerekenleri... Halen de yapıyorum. Kendime rağmen... Vazgeçiyorum, hayatımdan, düzenimden, evimden... Vazgeçiyorum. Ama hayat canavarına yetmiyor hala.

Dünya isteyenlerin dünyası, çevresine huzursuzluk korkusu salanların dünyası! Anladım, ben sustum artık. Son üç dört yıldır sustuğumu sanıyordum, susmamışım, şimdi sustum. İki yılda yirmi yıl yaşlandım, yapılması gerekenler listesini tükettim, artık kolumu, bacağımı, canımı vermek kaldı. Gerekirse yine veririm. Ama söyleyecek sözler kalmadı, onları kendime saklayacağım müsadenizle.

Susma vakti artık. Ey hayat çok mu şey istedim. Sadece içimi biri görsün istedim. Ama olmuyor, görünmüyor demek ki..... Belki söylemeden biriktirdiğim sözler görünür, bir de derin açılan yaralardan sızan kan damlaları.

Gözlerimden süzülen damlaları silerken öndeki arabadan sallanan el tutuyor elimden, can dost dönüyor dolaşıyor, arkasında da kalsam farkında da olmasam gözyaşlarıyla ilerlediğim yolda önümü açıyor.... Taş olsa bile kalbim o el yetiyor...