Artık duygu durumumu analiz edemiyorum. Kendimde dondurduklarımın limitleri ile ilgili kaygılarım var. Hayat, bize verdikleri ve aldıkları terazisini dengede tutuyor. Ne güzel değil mi dostum, delirdiğimi zannedip de korkma, bu dengeyi izleyen nötr bir ruhum var artık. Başka biri gibiyim, kendime bile yabancıyım, eğitildim mi, delirdim mi, büyüdüm mü, yaşlandım mı???? Kim bilir, ben bile bilmiyorum ki dostum sen nereden bileceksin de cevap vereceksin. Bir şeyler oldu yani.
Aynı haftada hem hastalık, hem ölüm, hem doğum günü, hem başarı sevinci yaşamak her insanoğlunu bu şaşkınlığa sokar mı dostum??? tabi bu son hafta, son ay, son yılda yaşananların listesini yapmıyorum artık, ruhum oynuyor bu oyunu kendini korumaya almak için beni kullanıyor dostum. Tüm bunlar yaşanırken ruhumu görünce tek bir his duydum, bak büyük harflerle yazıyorum: KORKU. Sadece seyirci olmuş artık, sadece izliyor ama hayatı her şeyin olabileceği bir tiyatro sahnesi gibi görmek de acı be dostum... Ruhumla bir konuşsan onu azıcık güzelleştirsen olmaz mı be dostum.
Bak ona haber ver, yeni yaşımızı karşıladım.
Bu yaşta neler olacak biliyor musun dostum. Hayat terazinin dengesi bozulmasın diye çok dikkat edecek, ben yine ağaçların şekillerine bakıp mutlu olacağım, hastalıklar devam edecek, ben yine kitaplardaki dünyalara saklanacağım, ölümler tokat gibi vuracak, ben yine deniz sesi ve kokusunu özleyeceğim, insanlar suratını asacak, ben kızımın gülüşü ile içimi ısıtacağım. Tabi yine istememe hakkım olmayacak, tercih etme, seçim yapma şansım olmayacak, yine ben suçlu olacağım tüm olanlar ve yaşananlardan, yine ben üzmüş olacağım hep başkalarını,yine haksız, haklı olduğunu düşünecek kadar hadsiz, yine iyi bir evlat, iyi bir anne, iyi bir eş, iyi bir kardeş olamamış olacağım . Ama iyi dost olurum bilirsin. Belki ruhuma bunu söylersin.
