Ancak yaşadığım kimlik bunalımı buna sebep oluyor. Günah çıkartma yazısı yazmaya karar verdim.
Memleketin durumu ortada, ölmemek tesadüf oldu. Geçen gün gittiğimiz markette yere düşen bir kolinin sesini bomba zannetti daha tüm kötülüklerden uzak, kafasında olanlara anlam veremeyen kızım. Mantıkla anlatma çabası verdim. Bilmemesi imkansız, biliyor, duyuyor, şahit oluyor. Elbette çok sınırlı kalmak kaydıyla ama korku yürekte işte. Mantıkla açıklanacak bir durumu yok ki zaten olanların. Diyarbakır'a gidiyorum içi pır pır ediyor küçük kuzumun. Ankara'da da, İstanbul'da da ölüyoruz diyemiyorum.
Tüm bunlar yaşanırken hayat devam ediyor ve etmek zorunda. Babam her zamanki tavrıyla özellikle Kızılay'a, Tunalı'ya gidiyor; "Korkmak yok, ne istersek onu yapacağız" diyor. Doğru olduğuna yürekten katılıyorum ama hayatını idame ettirmekle görevlendirildiğimiz bir çocuk var ortada, o tek düşündüğüm.
Yoksa ölüm o kadar yakınımızda ki her zaman. Çok normal geçen sıradan bir günün ardından eve giderken annemin rahatsızlandığı haberi geldi ve gittiğim yolu ambulansla annem arkada yatarak geri döndüm. Hayatın ne zaman ne ile karşılayacağı belli değil bizi. İnsan beyni değişik bir mekanizma. Her duruma ve her zamana uyum sağlayabiliyor. En kötüye de en güzele de, hiç bir acı yıkmıyor insanı, hatta yıksın dağıtsın istediklerin bile yıkmıyor. Ayakta kalmaya vücut ve beyin bir bahane bulursa kontrol ruhtan çıkıyor.
36 saat sandalye de oturup güne devam edebiliyor insan mesela. Kendine bile dışarıdan bakıp şaşırarak. Hayat ve İnsan karmaşıklığını ben burada çözecek değilim elbette.
Sadece seni ihmal ettimse blog, sebebini açıklamak istedim. Ne de olsa sana karşı da bir sorumluluğum var.
Ne olacağımı bilemediğim bu günlerde, kendime en çok prenses kostümü üzerimde iken bir elimde kepçe çorba karıştırıp, bir elimde tansiyon aleti ile tansiyon ölçerken, annelik yapmaya çalışan kadın rolünü yakıştırıyorum. Evet birazdan sahneye çıkacağım ama şu anda mailleri cevaplayıp, ihale dosyası yetiştiriyorum. Sevgiyle kal...
